Δίωξη στη μεγαλομανία

Αναζητούσες στις διαλείψεις
στις εξάψεις των μονόπετρων
μονοπατιών
απαντήσεις στις απορίες σου
αυτές τις φτωχές
της συγγενικής διαμαρτίας σου
ιχνηλατούσες ψηλαφιστά
τα άφταστα όνειρα
ενός άδειου Θεού
από παναγίες εφήμερες
μονολογούσες
"Η μεγαλομανία της καταδίωξης
πότε έπαψε να γιορτάζεται μετά
την απελευθέρωση του Όχι;"
σιωπηλά, χωρίς επίδειξη,
χωρίς ντροπή, σε οδήγησαν
στο μπλε δωμάτιο
εκεί που γιορτάζουν οι μανδύες
που δεν αναγνωρίζεις το πρώτο συνθετικό τους
πόση σύνθεση να γεμίσει την μεγαλομανία σου;
πόση απλότητα να θυμίζει τον φτωχό συγγενή σου;
πόση υπομονή να κυνηγήσει τη μανία 
στην ταινία που απαγορεύεται για ανηλίκους ψυχή
τε και σώματι αόματοι
λολοί, και πρόλαβαν να συλλαβίσουν τη νότα
σε μια ρότα μονότονη για τη μανία τους
Φύλακα, η ανυπαρξία πότε μας επισκέπτεται;

Το μηδέν του δύο

Αγάπη μου,
δεν σε πρόδωσα
η αγγελία εκείνη ήταν για σένα
πωλείται σε τιμή ευκαιρίας
ανθεκτικός, και οικονομικός
ένας ουρανός βιονικός
που μετράει αστέρια τη μέρα
δεν τον αγόρασες
πίστεψες ότι ήταν απάτη
τόσα λάθη για μια αγγελία
ή για την απαγγελία του σ'αγαπώ
γιατί πρέπει να μιλάμε με συνθήματα
με σήματα μόρς, με το ταχυδρομείο
γιατί να επωμιστώ το μαρτύριο
να πουληθώ χωρίς τιμή σε τιμή ευκαιρίας
μόνο και μόνο μήπως πετύχω εσένα στην μεταπώληση
με υπεραξία την αναπόληση
σε ένα βασανιστικό παζάρι που το ζάρι δείχνει μόνο κενό
αφού το δύο απορρόφησε την τρίτη διάσταση
επίπλαστο, κατασκευασμένο, δεν καταλαβαίνω
εάν το ζάρι είναι θέμα τύχης ή της καθημερινής σου
προπόνησης με την τιμωρία της δικής μου διάστασης
που κρύβεις μήπως κερδίσεις το ανέφικτο
και στη γλώσσα μας ήξερα ότι οι αριθμοί δεν έχουν σημασία
παρά μόνο η διάστασή τους, ποιός είναι αυτός που νικάει τις άλλες
και σε κανένα ζάρι δεν βρήκαμε την απάντηση
το μηδέν δεν γράφεται ποτέ στα παιχνίδια τύχης,
μόνο στην πραγματικότητα

Ουράνιο τόξο

Φάτσα σε καμβά παραχαράκτη
ράτσα σε απόδραση του καταρράκτη
πλημμύρισε το χρώμα από τα μάτια σου
και έβαψε τις αεροφόρους οδούς
μοιροφόρους αναστεναγμούς
σε λιγμούς και τα δάκρυα και ο καμβάς τους
αλλοίωσαν το πρόσωπο και τη ράτσα σου
δολοφόνου νόμιζες, του Λομπρόσο
αλλά η πρόζα παραπλανούσε
τα θύματά σου πολλά, και πολύχρωμα
μα ο καμβάς παγίδευσε αυτά
στη ζωή της τέχνης σου
να προσεγγίζεις τα θύματα μόνο στα χρώματα
και απ'αυτά να βάφεις ό,τι ξεθώριασε
εκτός δεν πρέπει να κάνεις καμία κακοτεχνία
το πινέλο στα χέρια σου ασφαλές
τι λές, ουράνιο τόξο
λίγο δεξιά, λίγο αριστερά
ευθεία, όπισθεν
και ίσως σε δούν
χωρίς να σε αγγίξουν
τα ουράνια ποτέ δεν πρέπει να χρωματίζουν
την πραγματικότητα
και εσύ το ξέρεις καλύτερα
η δολοφονική φύση χρωματίζει μόνο εσένα
μην τη δει κανείς και σε απομυθοποιήσει
το ουράνιο τόξο σκοτώνει μόνο τους εισβολείς
να διατηρήσει το μύθο του δολοφόνου
που εξ αμελείας εκθέτει την αγάπη του
μήπως αποφυλακιστεί από το τόσο χρώμα

Ζητιάνος σκουπιδιών

Ήταν πεταμένα στον κάδο
για τα σκουπίδια
μα σαν λεπίδια πλήγωναν
το ζητιάνο που τα ανακάτευε
μήπως βρεί κάτι να φάει
στην μεταμεσονύχτια βόλτα του
εκεί που σουλάτσαρε, δίπλα στις αμαρτίες
με τι κακουχίες καμουφλαρίστηκε
και τον περνούσαν ζητιάνο
αυτός, ο ρακένδυτος που τρεφόταν
από τα ραβασάκια της αγάπης
των σκουπιδιών
και κάθε νύχτα διάβαζε ένα
στις αθώες υπάρξεις της νυχτόβιας
απερισκεψίας, να θυμάται το παρελθόν του
ποιός θα θυμάται ότι κάποτε δεν ήταν ζητιάνος
μόνο τα σκουπίδια που κατανάλωσε
κι όσο βρώμικο κι αν είναι το περιτύλιγμα
το δώρο ποτέ δεν πετάχτηκε στα σκουπίδια
το αναζητάει που και που στη νηστική θάλασσα
από τα σώματα που βυθίζονται χωρίς ηδονή
ξέρεις, τα παρθένα, που πρέπει να θυσιαστούν
προ της εκλείψεως, και σίγουρα όχι με πανσέληνο
οι άλλοι ζητιάνοι δεν ψάχνουν γράμματα
αυτός όμως πίστευε σε θαύματα
μπορεί τα σκουπίδια να μιλάνε;
μόνο τη φωνή όσων τα έριψαν
αλλά πόσο αρσιβαρίστας αλλότριας ψυχής να παραμένεις
και γιατί εάν αυτή στα σκουπίδια βρίσκεται;
ήταν δώρο από την πλήξη
ποιό αντίδωρο στη λήθη
σκουπίδια ήταν, μην τους δίνεις τόση σημασία.

Παπουτσωμένος γάτος

Τωρινός ανώριμος γάτος
σε μια παντομίμα
που επτάψυχα πέρνει το κύμα
όταν έφτασε το σήμα
η φωτιά είχε σβήσει
άναψε για να έρθεις
τώρα μην έλθεις
η φωτιά δεν έχει χρόνο για σένα
η γούνα σου φουντώνει από μόνη της
στην καλοκαιρινή ραψώνη της
γάτε παπουτσωμένε
γιατί δεν χρησιμοποιείς τα νύχια σου
σου τα έκοψαν και αυτά
να μη μιλάς με το παρελθόν σου;
είσαι απόγονος του βίαιου ενστίκτου
μη διστάζεις να νιαουρίσεις
γιατί οι ρήσεις σου σοφές
και απαρχαιωμένες
παραχαραγμένες από τους κτήτορές σου
σε φυλάκισαν σε άλλο σώμα ζώου
και ίσως η μετάλλαξη καθυστερήσει την προφητεία σου
όταν ωριμάσω, θα ξεματιάσω τον αλχημιστή μου
άνθρωπος θα γίνω, και θα ερωτευτώ
δεν θα βασανίζω, ούτε ακόμη όσους εκ φύσεως
μαζικά μαζοχιστές έγιναν
και θα ρωτήσω οι σαδιστές τι απέγιναν;
το μόνο ανθρώπινο στοιχείο μου
προς το παρόν
είναι η παπουτσωμένη φήμη μου
σαν φήμη καλή ακούγεται
σαν αλλοτρίωση φύση γίνεται
και φοβάμαι μην είναι αργά να βγάλω τα παπούτσια
και να περπατήσω στη φωτιά χωρίς να καώ
ο ξυπόλητος γάτος να θυμάσαι όμως
μεγαλύτερη φήμη, ως και κλώνος
μόνος χωρίς εξουσιαστές
σε γουργουρίσματα χωρίς συντρόφους
στην άναρχη φύση της παπουτσωμένης υπόστασής σου
εκεί που το ψίτ δεν είναι υπόκρουση αεροζόλ
ούτε ψοφίμι
αλλά ένα αγρίμι που θυμήθηκε το βίαιο ένστικτό του
ζωώδες ή ανθρώπινο τι σημασία έχει;