Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019

Κύκλος Ελλήνων Λογοτεχνών Δικαστών (ΚΕΛΔ) : Ποίηση Μαριάννας Παγουτέλη, Αρεοπαγίτη







ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ

Δειλά ένα σκίρτημα καρδιάς
στα χείλη ανθεί χαμόγελο ελπίδας
σαν άνθισμα μικρής αμυγδαλιάς
σε ώρα άγριας καταιγίδας.
Πέταγμα μόνο μιας στιγμής
Μ’ολάνοιχτα φτερά
γκρεμίζεται προτού σχεδόν
τη στοχαστείς
π α ν τ ο τ ε ι ν ά  η   χ α ρ ά!


ΦΙΛΙΑ

Δυο σκιές
Δυο φίλοι
Μετά η αγάπη
Ένα πλατύ χαμόγελο
Απ’την καρδιά
Στα χείλη…



ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΝΥΧΤΩΜΕΝΕΣ

Μάκρυνε η θύμηση,
και θόλωσε η σκέψη.
Αφανίστηκαν οι μορφές
στο πέρασμα της λησμοσύνης
και πνίγηκαν οι απαντοχές
στο χείμαρρο της ατέλειωτης οργής.

Αγάπες μακρινές
Ψεύτικα φτιασιδωμένες υποσχέσεις.
Ξεθώριασαν πια…
Και σαν κατακάθι στον καφέ
πίκραναν τα χείλη

Η γεύση στυφή
κι η ματιά υγρή.
Άρνηση και εγκατάλειψη.
Μάταια παλεύεις
ελπίδα να βρεις.
Να γαντζωθείς δεν έχει χαρακιά
στου πόνου τον απόκρημνο βράχο…

Ζωή δυσβάσταχτη
σε πόλεις ρημαγμένες
Σκοτεινιά τα βλέμματα
σε πατρίδες νυχτωμένες
Βαριά η μυρωδιά της προδοσίας
Και του προδότη η θωριά
Θάνατος…

ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΗ ΨΥΧΗ Ή ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΟ ΣΩΜΑ;

Είναι κάποιες φορές που το ξημέρωμα μοιάζει βαρύ φορτίο...
Ο κάματος κι η θλίψη της προηγούμενης μέρας δεν έχουν φύγει, τα νοιώθεις να μουδιάζουν ακόμη το σώμα σου, να βαραίνουν τα βλέφαρα και να πλακώνουν το στήθος.
Το ξυπνητήρι αλύπητα σου θυμίζει το χρέος σου.
Τα πόδια αρνούνται να υπακούσουν κι εσύ σέρνοντας αρχίζεις την καινούρια μέρα που μοιάζει Γολγοθάς και το λυτρωτικό βράδυ φαίνεται πια τόσο απόμακρο κι εσύ λαχταράς στη ζωή σου να είναι μόνο βράδυ... γιατί μόνο αυτό σε λυτρώνει από το βραχνά της μουντής σου καθημερινότητας.
Πρέπει να ετοιμαστείς γρήγορα, να ετοιμαστεί το παιδί, να φύγει για το σχολείο, κι εσύ με μηχανικές, γρήγορες κινήσεις, βάζεις μια πινελιά στα βλέφαρα, λίγο κραγιόν στα χείλη και λίγο ρουζ στα χλωμά μάγουλα, μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες, μασουλώντας την τελευταία μπουκιά από το φρυγανισμένο ψωμί που συνόδεψε τον καφέ σου... και προσεύχεσαι σήμερα η κίνηση να μην είναι τόσο τραγική...
Έχεις διανύσει τη μισή απόσταση, με το αυτοκίνητό σου... και ένα φανάρι ακόμη και βγαίνεις στην Πατησίων.
Εκεί στη διασταύρωση της Ιθάκης με την Πατησίων στέκεται κάθε πρωί, ένας ζητιάνος με κομμένες τις παλάμες των χεριών του. Πουλάει χαρτομάντιλα.
Ο άνθρωπος αυτός σου θυμίζει πάντα αυτό που παιδί ακόμη διάβασες στο "Ένα παιδί μετράει τ'άστρα" του Μενέλεου Λουντέμη:
Ήμουν λυπημένος που δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια!
Ναι ακριβώς αυτό!
Αισθάνεσαι πολλές φορές νικημένη από τη ζωή σου, στερημένη από αυτά που εσύ θα ήθελες να είχες, ακόμη και από τα απλά και καθημερινά, όπως έναν περίπατο, μια ξένοιαστη Κυριακή, χωρίς δουλειά, χωρίς διάβασμα, χωρίς συγύρισμα, χωρίς τίποτε... τίποτε... μόνο μια Κυριακή για σένα... με έναν λαμπρό ήλιο και ένα μοσχοβολιστό καφέ, σε μία όμορφη καφετέρια, με θέα την Ακρόπολη...
Τη σκέψη σου διακόπτει η φιγούρα του "κουτσουρεμένου" ανθρώπου που πλησιάζει προς το παράθυρο του οδηγού. Ανοίγεις το τζάμι για να του δώσεις όσα ψιλά σου βρίσκονται στην κονσόλα και σου πετάει πάλι, όπως πάντα, μέσα, δύο τρία πακέτα χαρτομάντιλα παρά τις φωνές σου ότι δεν θέλεις άλλααα!
Αρνείται να πάρει χρήματα έστω και μισό ευρώ, χωρίς να σου ρίξει, με τσαμπουκά, το εμπόρευμά του μέσα στ'αμάξι!
Μάταια προσπάθησες να κλείσεις, μια φορά, το τζάμι πριν προλάβει να ρίξει τα χαρτομάντιλα... παρολίγο να του τσακώσεις τα κουτσουρεμένα χεράκια του!
Το αμάξι σου έχει γίνει τίγκα στο ...χαρτομάντιλο!!
Όμως αυτός επιμένει να σου πουλάει, κάθε φορά που περνάς από το σημείο της "δουλειάς" του.
Σε γνωρίζει πια, σε καλημερίζει και σου χαμογελά σαν παλιά, καλή πελάτισσα...
Φτωχός και δυστυχισμένος, αλλά περήφανος και αξιοπρεπής!!
Δεν ξέρεις αν είναι αλλοδαπός ή Έλληνας, δεν ξέρεις καν τι ήταν αυτό που του στέρησε τα δυο του χέρια.
Δεν ξέρεις σε ποιά φρικτή τραγωδία ήταν πρωταγωνιστής, πληρώνοντας το ρόλο του, με το πανάκριβο τίμημα των δυο του χεριών!
Είναι ένας λεπτός, μέτριος προς το κοντό, αξύριστος άνδρας, με ευγενική φυσιογνωμία και με περήφανη περπατησιά...
Λυπάσαι... λυπάσαι που είναι έτσι, λυπάσαι που δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτόν... και μέσα σου βαθειά θυμώνεις που εσύ ξεχνάς να χαρείς γιατί έχεις και τα δυο σου χέρια... γιατί μπορείς να εργάζεσαι... μπορείς να οδηγείς... να ζεις στο σπιτικό σου, στη θαλπωρή των δικών σου ανθρώπων...
Κάθε πρωί είναι εκεί, για να σου θυμίζει ότι η ζωή παλεύεται, ακόμη και με κουτσουρεμένα μέλη...
Είναι εκεί για να σου θυμίζει ότι υπάρχουν και αξιοπρεπείς, δυστυχισμένοι άνθρωποι, που στέκουν όρθιοι και δεν σου επιτρέπουν να τους αμφισβητήσεις την αξιοπρέπειά τους και τη γενναιότητά τους να ζουν αυτή τη ζωή που τους έλαχε... έτσι όπως τους έλαχε... αψηφώντας το γεγονός της όποιας σωματικής αναπηρίας τους... γιατί έχουν ψυχή ακμαία και δυνατή!!
Και εσύ τότε νοιώθεις πιο αδύναμη από αυτούς, ανίκανη να αντιδράσεις στη μοίρα σου, με ένα σώμα αρτιμελές, μα με μια ψυχή αδύναμη και σακατεμένη...
Και αυτό είναι το χειρότερο…


Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Υποθαλάσσια τραύματα



Προσωπικά σου λέω
παραδόθηκα
σχοινοτενής σ'ένα μετέωρο γκρίζο
σύννεφα παντού
τα μάτια μου έβγαζαν ασπίδα
περισυνέλεξα λίγα τραύματα
προσεταιρίστηκα την ελπίδα
πολλά κομμάτια για το τίποτα
σε μία χαώδη μαύρη νύχτα
πολλές προσευχές δίγλωσσες
να σου χαράζουν στο κενό την πυξίδα
σισύφειο ταξίδι η επιστροφή
ποιος είπε ότι η θάλασσα
δεν πνίγει τους ναυαγούς της
απ'αυτήν την αγάπη θησαύρισα
τους πόνους και τις ατραπούς της

σαν πολλά υποθαλάσσια τραύματα
να μας τα λες και να μην επιπλέουν
μήπως οι αναμνήσεις πνίγονται
στα νερά τ'αβαθή παραπαίουν;
θυμήθηκα πάει να πει πως κάτι υπήρξε
μήπως θυμάσαι εκείνα τα καλοκαίρια
αν υπήρξαν
πόσος ήλιος έσταζε πάνω στα μπρατσάκια
που δεν κολυμπούσαν ασυνόδευτα;
και τα ενήλια βλέμματα έσταζαν τον πνιγμό μας
θυμήθηκα πως σε κρατούσα μετέωρη, άρα υπήρξες

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Ενός λεπτού σιγή



Ελκυστική η ανάμνηση
ενός φιλιού που δεν δόθηκε
σ'ένα ραντεβού που ματαιώθηκε
από φθόνο
ανησυχητική και η υπενθύμιση
ενός αύριο που καμώθηκε
ότι στο παρελθόν βράζω μόνος
κοχλάζει η στιγμή, σαν έτοιμη από καιρό
σαν θαρραλέα
ετοιμόγεννη και η προσμονή
μη με νικήσεις,
ανυπόφορη υπομονή,
σήμερα ζω για το τώρα
και αν πίστεψες ότι τα δευτερόλεπτα
εξυπηρετούν την ώρα, για να υπάρχει
αυτή η ενός λεπτού σιγή
ποιον έρωτα πενθεί,
με τιμές ανεξήγητου πόνου;

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Τι Θες






Του Αντώνιου Αραβαντινού


Περιπλανώμενη Θρηνούσα,
Θεά του ασυνείδητου,
Ανακάλεσέ τον.
Τι θες από μένα.
Πρωτόγονε α-γεννήτωρ.
Της Ουρανίου και Πανδήμου Κυπρίδος,
Συνοδέ.
Διπρόσωπε καλο-κακέ
Κεραστή.
Αργοπορημένε οδοιπόρε.
Τι θέλεις τέτοια ώρα στην πόρτα μου;
Αλαφροίσκιωτε, μυστικέ εραστή της ψυχής.
Αδιάσπαστη αλυσίδα δεινών.
Κλήρος σκληρός
Βασίλισσα, πόρνη, μητέρα.
Επιτήδειε χρήστη.
Σε πρόλαβε ο υιός της Ηούς.
Αδιαφορώ για τη θεϊκή αγάπη.
Προτιμώ την ανθρώπινη άγνοια.
Φεύγω δεν ανοίγω.

Ελπίδα Ψυχοφθόρα



Του Αντώνιου Αραβαντινού

Στις ταβέρνες της ελπίδας σαν μεθάμε
Όσα δεν αντέχουμε τα ξεπουλάμε

Και αναρωτιέμαι, Θεέ μου λέω πόσο ακόμα
Μια πόρνη κοκαλιάρα ψυχοφθόρα

Θα αναστατώνει το μυαλό και την ψυχή μου
Δημοπρατώντας μες την ζάλη την ζωή μου

Ποτέ δεν μίσησα ποτέ και ας είμαι μόνος
Άλλο πράγμα είναι ο πόνος και άλλο ο φθόνος

Μοναξιά μου δίκοπη κυρτή λεπίδα
Μια χάρη σου ζητώ, κόφ'την ελπίδα

Πάρε πίσω τα δεινά, τα κερασμένα
Σφράγισέ την επιτέλους την ταβέρνα

Δεν αντέχω αν δεν κλείσει να μην μπω
Τον πόνο μου γυαλιά γουλιά να πιω

Ίσως έτσι καταφέρω να ξεχάσω
Τον εαυτό μου μια χαρά να τον κεράσω

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Αλήστου μνήμης...ξεχασμένων ποιητών

την ψυχή σου τη βρήκα στο απομακρυσμένο ακρογιάλι
το κορμί σου το είχα στο παραπεταμένο συρτάρι
το δικό σου σώμα δεν υπηρετούσα
στα μάτια σου θολωμένα ζούσα
σε είχα ξεχάσει χωρίς να είναι δεδομένο
ό,τι είχα μου έφυγε σαν να'ταν προδωμένο
λύσσα γι'αυτό που μου στερούσες
ήταν σαν να ζείς και να ζητούσες
να πεθάνω για σένα εγώ
μα δε γίνεται
να υπάρχω για σένα εγώ
μα δε γίνεται
και το μπλέιζερ φορούσα να το βλέπεις
μια ζωή το φόντο ν'αντιγράφεις
μ'ένα λέιζερ τα πάντα διαγράφεις
γιατί είσαι εσύ...
ηλιαχτίδα που δεν έχει τελειωμό
σ'ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
μην τολμήσεις να μου πείς ποτέ αντίο
γιατί αυτή η ζέστη βγάζει όλο κρύο
και τα μάτια μου λιώνουν πόνο
όταν σκέφτομαι τα δικά σου να ματώνουν
έλα πάρε με και σβήσε χρόνια
έλα πάρε με και ως μπαλόνια
να ανέβουμε σε αυτό τον ουρανό μας
που θα βρέχει μέρα νύχτα τον θυμό μας
μόνο ποτέ η αγάπη να μην φανεί αιώνια
γιατί το μίσος διαφεντεύει τα δικά μας χρόνια
σκοτεινά μέρη της αβύσσου...λύτρωση και λύσσα της αλήστου
μνήμης ξεχασμένων ποιητών...
http://www.youtube.com/watch?v=lcOxhH8N3Bo

Must red-read

Ακαταδίωκτο δημοσίων υπαλλήλων και μελών Δικηγορικών Συλλόγων

  27/2023 ΑΠ (Α` ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Αστικώς ανεύθυνο δημοσίων υπαλλήλων. Περιλαμβάνει και την ευθύνη αυτών από προσβολές της προσωπικότ...