Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αυτόφωρο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αυτόφωρο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Δεν εφαρμόζεται η αυτόφωρη διαδικασία στους δικηγόρους




Υπ'όψιν Ακριβοθώρητων και Μπαξισι-gate7 Λειτουργών της Εισαγγελίας.

Κατ'άρθρο 39 παρ. 3 του Κώδικα περί Δικηγόρων (Ν. 4194/2013), "Αυτόφωρη διαδικασία", "Δεν ακολουθείται η αυτόφωρη διαδικασία στα πλημμελήματα που φέρεται να έχει διαπράξει δικηγόρος. Δικηγόρος, που συλλαμβάνεται οποιαδήποτε ημέρα και ώρα δεν κρατείται, αλλά οδηγείται αμέσως ενώπιον του αρμοδίου Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών". 

Θ.Υ.Π.

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Εισαγγελική αυθαιρεσία στις αυτόφωρες συλλήψεις για αδικήματα τελούμενα διά του Ίντερνετ


Σημείωση: 
1. Όταν ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, στηριζόμενος -επιλεκτικά τις περισσότερες φορές-  στο άρθρο 25 παρ.2 ν. 1756/1988, αποφεύγει να απαντήσει στο ακανθώδες ερώτημα εάν "Σε περιπτώσεις οποιουδήποτε ποινικού αδικήματος, που διαπράττεται στο διαδίκτυο ή μέσω αυτού και εφόσον προσδιορίζεται, επακριβώς η ημεροχρονολογία που διαπράχτηκε, θα αντιμετωπίζεται σύμφωνα με τα οριζόμενα στην § 2 του άρθρ. 242 Κ.Π.Δ. και δεν θα θεωρείται ότι συντρέχει αυτόφωρη διαδικασία, αν πέρασε όλη η επόμενη ημέρα από την τέλεση, της πράξης ή θα θεωρείται ως έγκλημα που τελείται δια του τύπου και θα αντιμετωπίζεται ως διαρκές αυτόφωρο".
2. Όταν οι Εισαγγελείς Ποινικής Δίωξης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, τουλάχιστον, επιλεκτικά και μεροληπτικά αντιμετωπίζουν ως οιονεί "διαρκή αυτόφωρα" τα τελούμενα διά του Ίντερνετ ποινικά αδικήματα, και παράλληλα δεν εφαρμόζουν την προσήκουσα καθ'ύλην αρμοδιότητα του Δικαστηρίου, δηλ. παραπέμπουν ενώπιον του Μονομελούς Πλημ/κείου, αντί του Τριμελούς Πλημ/κείου.
3. Όταν η Υποδιεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Τμήμα 1° Γενικών Υποθέσεων & Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων επιλεκτικά εξαντλεί τις δυνατότητές της για την "αυτόφωρη" σύλληψη πολιτών, και δη δημοσιογράφων.
4. Όταν η Εισαγγελική Αυθαιρεσία λαμβάνει διαστάσεις "διαρκούς" και "αυτόφωρης" κατάχρησης εξουσίας.

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Αυτόφωρο και ελευθερία του λόγου


1. Η δημοσίευση έργων του λόγου στο διαδίκτυο αποτελεί μορφή ενάσκησης του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης, το οποίο, όπως αναφέρει και το Σύνταγμα, μπορεί να ασκείται γραπτά, προφορικά ή "δια του τύπου" (άρθρο 14§1).

2. Για την ποινική και αστική ευθύνη από δημοσιεύματα στο διαδίκτυο εφαρμόζεται αναλογικά η νομοθεσία για την ευθύνη όσων ασκούν την ελευθερία αυτή δια του τύπου.

3. Σύμφωνα με τη νομοθεσία αυτή, ο θιγόμενος έχει το δικαίωμα να εναγάγει (για αποζημίωση-αποκατάσταση) εκτός από τον συντάκτη του δημοσιεύματος και/ή τον διευθυντή-εκδότη του εντύπου. Αντίστοιχα, ως προς την ποινική ευθύνη του τύπου, ενέχεται και ο διευθυντής-εκδότης, αν υπάρχει συμμετοχή στο αδίκημα (η ποινική συνευθύνη δηλαδή δεν είναι "αντικειμενική", όπως η αστική, αλλά απαιτείται υπαιτιότητα και του εκδότη-διευθυντή, δηλ. δόλος ή αμέλεια).

4. Τα αδικήματα που τελούνται διά του τύπου είναι αυτόφωρα.

5. Η αντιστοιχία με τον εκδότη-διευθυντή μιας εφημερίδας είναι ατυχής αν εφαρμοστεί κατά γράμμα και όχι κατ' αναλογία στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης. Ο έλεγχος της πληροφορίας δεν ενέχει το στοιχείο της αμεσότητας που μπορεί να αποκτά η προετοιμασία ενός έντυπου δημοσιεύματος ή μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Εδώ υπάρχει αναμφίβολα ένα κενό δικαίου. Τα κενά του δικαίου καλύπτονται με "αναλογική εφαρμογή". Όχι με αυτούσια εφαρμογή. Και το καλύτερο απ'όλα, βέβαια, είναι τα κενά του δικαίου να καλύπτονται με την ειδική νομοθεσία, για να υπάρχει ασφάλεια δικαίου, σημαντική συνιστώσα της έννοιας του κράτους δικαίου. Ειδικά όταν πρόκειται για ποινικές διαδικασίες στις οποίες ελλοχεύουν σημαντικοί περιορισμοί συνταγματικών ελευθεριών.

6. Ωστόσο, η κατοχή και λειτουργία ενός διαδικτυακού μέσου ενημέρωσης συνιστά μια μορφή διαχείρισης "πηγής διακινδύνευσης". Αυτή η έννοια της διακινδύνευσης είναι που αντικειμενικοποιεί την αστική ευθύνη του εκδότη-διευθυντή, ανεξάρτητα δηλ. από το πταίσμα του. Για τον ίδιο λόγο υπεύθυνος είναι και ο ιδιοκτήτης ενός αυτοκινήτου σε ένα τροχαίο, ακόμη κι αν δεν είναι ο ίδιος οδηγός. Κι εδώ η ιδιότητα και μόνο του ιδιοκτήτη αυτοκινήτου τον καθιστά "αντικειμενικώς" υπεύθυνο, καθώς το ίδιο το αυτοκίνητο θεωρείται "πηγή διακινδύνευσης" (σύμφωνα με το νόμο του 1911, σημειωτέον).

Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως είναι ότι η κίνηση της αυτόφωρης διαδικασίας σπανιότατα κινείται για τα αδικήματα διά του τύπου. Οι εισαγγελείς διστάζουν στην πράξη να εκδώσουν σχετικά εντάλματα, ακριβώς λόγω της εντονότατης αμφιβολίας που υπάρχει για τη βασιμότητα της τέλεσής τους, ενόψει και του ότι η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί ένα θεμελιώδες δικαίωμα και κάθε δίωξή της με συνοπτικές διαδικασίες εγείρει σοβαρές αμφιβολίες και ενεργοποιεί τα ανακλαστικά των πολιτών ενάντια στην λογοκρισία. Αναφέρθηκε ότι η σύλληψη αποτέλεσε μια υπόθεση ρουτίνας - από τη δική μου εμπειρία δεν μπορώ να συμφωνήσω. Η διαδικασία αυτή κινείται μόνο σε κραυγαλέες περιπτώσεις. Ακόμη κι όταν στρέφεται εναντίον δημοσίων προσώπων η προσβολή, οι λειτουργοί της δικαιοσύνης υποδεικνύουν στους δικηγόρους να αναμένουν την τακτική διαδικασία.

Αρκετοί ζητούν να δημοσιοποιηθεί το όνομα του "δημόσιου προσώπου" που φέρεται ότι ζήτησε την κίνηση της διαδικασίας. Αρχικά πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η ποινική προδικασία καλύπτεται από μυστικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ο νομικός μας πολιτισμός επιβάλλει την τήρηση του απορρήτου, τουλάχιστον μέχρι να οδηγηθεί η υπόθεση σε μια δημόσια συνεδρίαση, δηλ. στο ακροατήριο. Από την άλλη πλευρά, η σπανιότητα της κίνησης της διαδικασίας του αυτοφώρου για ένα αδίκημα που τελείται "διά του τύπου", δημιουργεί εύλογες υποψίες για κίνηση της διαδικασίας από ένα "δημόσιο πρόσωπο", όπως αναφέρεται. Η πραγματική επιρροή που μπορεί να έχει αυτό το δημόσιο πρόσωπο στην κίνηση μιας διαδικασίας, η οποία σπανίως διενεργείται στην πράξη, εγείρει ένα εύλογο ενδιαφέρον του κοινού να μάθει: α) αν όντως ο εγκαλών είναι δημόσιο πρόσωπο και β) ποιο είναι τελικά αυτο το δημόσιο πρόσωπο. Το εύλογο αυτο ενδιαφέρον συνδέεται με την αρχή της διαφάνειας, η οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση υπερισχύει των δικαιωμάτων του εγκαλούντος για απόκρυψη του ονόματός του και τη θωράκιση πίσω από την αρχή της "μυστικότητας της διαδικασίας". Η αρχή της διαφάνειας αποτελεί και αυτή ένα συνταγματικά προστατευόμενο αγαθό.

Ωστόσο, θα ήταν παράλογο να απαιτηθεί από τον διωκόμενο να προβεί ο ίδιος στη δημοσιοποίηση του ονόματος. Μην ξεχνάμε ότι είναι κατηγορούμενος και οφείλει να υπερασπιστεί τον εαυτό του ακολουθώντας τις συμβουλές του συνηγόρου του.Το αίτημα αυτό θα πρέπει να απευθυνθεί στις αρμόδιες αρχές, οι οποίες και αυτεπαγγέλτως θα όφειλαν στη συγκεκριμένη περίπτωση να δώσουν στη δημοσιότητα κάθε πληροφορία που, τηρουμένης της αρχής της αναλογικότητας, θα ικανοποιήσει το εύλογο ενδιαφέρον του κοινού για ενημέρωση.

Τέλος, η συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι το διαδίκτυο, όσο κι αν κάποιοι εξακολουθούν να το βλέπουν ως ένα χώρο εκτός δικαίου, αποτελεί μια σφαίρα στην οποία εφαρμόζονται αναλογικά όλα τα γνωστά δικαιώματα και υποχρεώσεις κάθε πολίτη. Αυτή η αναλογικότητα, ωστόσο, η οποία βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια κάθε αρμόδιου οργάνου, είναι αρκετές φορές επικίνδυνη, καθώς θέτει σε αμφιβολία την ασφάλεια δικαίου που θα πρέπει να διέπει κάθε σύστημα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Η αυτορρύθμιση είναι μια λύση, η οποία προτείνεται ολοένα και περισσότερο. Και την είχαμε προτείνει και από αυτό το μπλογκ παλαιότερα, αλλα δεν υποστηρίχθηκε.

Ωστόσο, σκεφτείτε: αν υπήρχε ένα αυτορρυθμιστικό όργανο που να έχαιρε της καθολικής εκτίμησης όχι μόνο των συμμετεχόντων και των ενδιαφερόμενων μερών, αλλά και της κοινωνίας, οι αποφάσεις του, ακόμη και μη δεσμευτικές και "σκληρού δικαίου", όπως των αστυνομικών και των εισαγγελέων, θα μπορούσαν να έχουν ακόμη και πιο σημαντικές επιπτώσεις για την εκτίμηση κάποιου εγκαλούμενου από την υπόλοιπη κοινωνία της πληροφορίας. Μία τέτοια απόφαση μαλακού δικαίου, σε αρκετές περιπτωσεις και πάντα δεδομένου του κύρους του αυτορρυθμιστικού οργάνου θα μπορούσε να προσελκύσει το ενδιαφέρον εκείνου που θεωρεί ότι θίγεται και να στραφεί εκεί, αντί στην αστυνομία. Δείτε το παράδειγμα του Τραπεζικού Διαμεσολαβητή, ενός οργάνου που αν και δεν παράγει δεσμευτικές αποφάσεις για τις τράπεζες, χαίρει της ευρύτατης εκτίμησης των πολιτών αλλά και των τραπεζών, ώστε οι πρώτοι να προτιμούν να στρέφονται σε αυτό αναζητώντας εξωδικαστική προστασία, η οποία ειναι πολύ πιο σύντομη και αποτελεσματική σε πολλές περιπτώσεις από την κλασική δικαστική προστασία. Το ίδιο ισχύει για κάθε θεσμό "Συνηγόρου" εφόσον στελεχώνεται βέβαια με το κατάλληλο προσωπικό και δεν λειτουργεί απλώς ως προπέτασμα καπνού.

Τέλος, ας αναλογιστούμε πόσο σημαντική είναι σήμερα στον κυβερνοχώρο η υπεύθυνη νομική συμβουλή από εξειδικευμένους επαγγελματίες. Μία παράμετρος την οποία λίγο πολύ δεν έχει γίνει συνειδητή η βαρύτητά της και πόσο στενά μπορεί να συνδεθεί με διακυβεύματα όπως η ελευθερία και η προστασία της προσωπικότητας κάθε πολίτη του διαδικτύου.
 

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Αντισυνταγματικό το αυτόφωρο για χρέη στο Δημόσιο!


Απόφαση δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης ανατρέπει την κυβερνητική πολιτική με τις αθρόες επ' αυτοφώρω συλλήψεις για μη καταβολή χρεών στο δημόσιο...
κρίνοντας, ότι οι υποθέσεις πρέπει να εισαχθούν στην τακτική διαδικασία. Στην εισαγγελική πρόταση, που υιοθετεί το μονομελές πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, γίνονται νύξεις για ρύθμιση-μέτρο πίεσης με εισπρακτικό και μόνο χαρακτήρα, και η αυτόφωρη διαδικασία χαρακτηρίζεται αντισυνταγματική.
Από την εφαρμογή των νέων ρυθμίσεων με τον σχετικό νόμο 3943/2011 παρατηρήθηκε μπαράζ αυτόφωρων συλλήψεων οφειλετών του δημοσίου, καθώς ουσιαστικά το αδίκημα χαρακτηρίστηκε διαρκές. Παρότι όμως συνελήφθησαν περίπου 1.800 φορολογούμενοι για διάφορα αδικήματα (μη καταβολή χρεών, μη έκδοση φορολογικών στοιχείων κτλ.) για οφειλές που φτάνουν το ποσό των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ, το δημόσιο εισέπραξε περίπου... 20 εκατομμύρια. Εκατοντάδες οφειλέτες οδηγούνται στα αυτόφωρα μονομελή και τριμελή πλημμελειοδικεία, χωρίς να προβαίνουν σε ρυθμίσεις -με αντίστοιχες καταβολές- και καταλήγουν να δικάζονται με ποινές που έχουν αναστολή και να μένουν ελεύθεροι. Συνέπεια αυτού είναι να μην έχει εισπράξει το δημόσιο χρήματα, όπως επιδιωκόταν με τη θέσπιση του σχετικού νόμου, αλλά να συνωστίζονται υποθέσεις στα ακροατήρια των δικαστηρίων και να κινητοποιούνται αστυνομικοί, εισαγγελείς, δικαστές και γραμματείς.
Η αναποτελεσματικότητα του συγκεκριμένου νομικού πλαισίου, που καθιέρωσε τα αδικήματα ως αυτόφωρα, ήδη διαπιστώθηκε από τον αρμόδιο για τις οικονομικές υποθέσεις αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Νικόλαο Παντελή, ο οποίος έχει προτείνει ρυθμίσεις, προκειμένου οι ποινές που επιβάλλονται στους οφειλέτες να μην έχουν αναστολή ή μετατροπή, για να ασκηθεί επιπλέον πίεση και να εισπραχθούν δημόσια έσοδα.
Η απόφαση
Το μονομελές πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης στην 34279/2012 απόφασή του γίνεται το πρώτο δικαστήριο που νομολογεί εναντίον των αυτόφωρων συλλήψεων, κρίνοντας ότι είναι αντισυνταγματικές. Η υπόθεση που κρίθηκε αφορά πρατηριούχο υγρών καυσίμων στη Νέα Μηχανιώνα, ο οποίος συνελήφθη επ' αυτοφώρω κατηγορούμενος ότι σε «ανεξακρίβωτες ημερομηνίες» του 2011 και του 2012 προμηθεύτηκε καύσιμα χωρίς τιμολόγια. Η σχετική παράβαση περιλαμβάνεται σε αυτές του νόμου 2523/1997, όπως και οι οφειλές στο δημόσιο και μετατρέπεται επίσης σε διαρκές αδίκημα με τον νόμο του 2011.
Στην πρότασή του, ο αντεισαγγελέας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης Βασίλης Αδάμπας, που υιοθετήθηκε απόλυτα από την απόφαση του δικαστηρίου με πρόεδρο τον Δ. Γιαννούλη, αναφέρει ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση «είναι αντισυνταγματική, διότι προσκρούει στα άρθρα 2, 6 και 25 του συντάγματος», που αφορούν την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τον ρητό ορισμό των στοιχείων της πράξης και το καταχρηστικό του αυτοφώρου. «Ο νομοθέτης εισήγαγε μία μη πειστική -δογματικά- ρύθμιση με αυτοσκοπό την εφαρμογή της αυτόφωρης διαδικασίας», επισημαίνεται στην πρόταση.
Ο εισαγγελέας αιτιολογεί την άποψή του, κάνοντας λόγο για μέτρο πίεσης που παραπέμπει σε εισπρακτικούς σκοπούς. «Είναι προφανές ότι ο εξαναγκαστικός χαρακτήρας της σύλληψης και της κράτησης του κατηγορουμένου εμφανίστηκε ως μέσο πίεσης για μη ομολογημένους σκοπούς (πιθανώς τη διοικητική διευθέτηση της εκκρεμότητας). Με άλλα λόγια, ο κατηγορούμενος και η 'προδικαστική' στέρηση της ελευθερίας του αναδείχτηκαν το δυσανάλογο επαχθές μέτρο για σκοπό που αφίσταται του αναμενόμενου», αναφέρει. Με την απόφαση, η δικογραφία που είχε εισαχθεί στο αυτόφωρο επιστρέφει στον εισαγγελέα, προκειμένου να ακολουθηθεί η τακτική διαδικασία παραπομπής σε δίκη. «Το δικαστήριο κρίνει ότι η υπόθεση εσφαλμένα εισήχθη προκειμένου να δικαστεί κατά την αυτόφωρη διαδικασία», επισημαίνεται στο διατακτικό.
Η λήψη της συγκεκριμένης απόφασης συνάντησε ήδη τις πρώτες αντιδράσεις απ' όσους υπερασπίζονται την αυτόφωρη διαδικασία για να επιτευχθούν εισπράξεις. «Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία απόφαση μονομελούς πλημμελειοδικείου, το ζήτημα είναι τι θα αποφασίσουν τα δευτεροβάθμια δικαστήρια, που ήδη δέχονται τον χαρακτήρα του αυτοφώρου», επισημαίνουν εισαγγελείς, υπέρμαχοι της ρύθμισης.
Από την άλλη, οι θεωρητικοί μελετητές των οικονομικών αδικημάτων και του φορολογικού καθεστώτος επικρότησαν τη σχετική απόφαση, καθώς ανταποκρίνεται στις ενστάσεις που είχαν προβάλει από την αρχή εφαρμογής του αντίστοιχου νόμου. Χαρακτηριστικές είναι οι παρατηρήσεις, επί της απόφασης, του επίκουρου καθηγητή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Γιώργου Δημήτραινα, όπως δημοσιεύτηκαν στο τεύχος 12/2012 της «Ποινικής Δικαιοσύνης»: «Είναι στην πραγματικότητα μία αυθαίρετη επιλογή να προσδιοριστεί ως 'αυτόφωρο' ένα νέο είδος εγκλήματος, το οποίο ούτε 'εν τω πράττεσθαι' καταλαμβάνεται ούτε 'ετελέσθη προσφάτως', αφού ούτε αν πράττει πλέον ο δράστης ενδιαφέρει ούτε αναζητείται η βουλητική επικάλυψη της πράξης του στο χρονικό διάστημα που πλασματικά προσδιορίζεται η δήθεν πράξη». Μάλιστα, αφήνει σαφείς αιχμές για τη σχετική νομοθετική ρύθμιση, υπογραμμίζοντας πως η απόφαση του μονομελούς δείχνει τον ορθό δρόμο της αντιμετώπισης ενός δογματικού προβλήματος, που έπρεπε να αποφύγει ο νομοθέτης. «Εκτός αν νομοθετεί πλέον σε 'πανικό', οπότε είναι αμφίβολο εάν μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος και για τις μελλοντικές παρεμβάσεις του», καταλήγει το σχόλιό του.
ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ «Ό,τι αποφασίσουν τα δικαστήρια»
Το εύθραυστο του αυτόφωρου χαρακτήρα του αδικήματος που αφορά τις οφειλές στο δημόσιο επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ν. Παντελής. Σε ερμηνευτική εγκύκλιό του, που είχε στείλει στους εισαγγελείς όταν θεσπίστηκε το αυτόφωρο, παρέπεμπε την κρίση του νόμου στα δικαστήρια και στις αποφάσεις τους. «Η συμβατότητα της ρύθμισης με τα άρθρα του συντάγματος θα κριθεί στην πράξη από τα δικαστήρια. Μέχρι την παγίωση της σχετικής νομολογίας, η κατ' επιταγή της διάταξης αυτής εφαρμογή της αυτόφωρης διαδικασίας σε περιπτώσεις ακραίας και προκλητικής φοροδιαφυγής δεν μπορεί εκ προοιμίου να αποκλειστεί», αναφέρει.
Στην ίδια εγκύκλιο, ο κ. Παντελής, που τώρα προτείνει αυστηρότερη δικαστική πολιτική για τους οφειλέτες στο δημόσιο, κάνει λόγο για «δημιουργία θολού και δυσερμήνευτου τοπίου», λόγω των συνεχώς νομοθετικών παρεμβάσεων στα φορολογικά αδικήματα. Πάντως, ο συγκεκριμένος νόμος βρήκε εφαρμογή μόνο στην αυτόφωρη διαδικασία, αφού ο σχεδιασμός για δημιουργία «φορολογικών δικαστηρίων» δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Άλλωστε, ο αυτόφωρος χαρακτήρας τέτοιων αδικημάτων ενισχύθηκε και από άλλους εισαγγελείς. Ενδεικτική είναι η εγκύκλιος του εισαγγελέα Θεσσαλονίκης Λάμπρου Τσόγκα στις 13 Δεκεμβρίου 2012, προς το ΣΔΟΕ, ο οποίος χαρακτηρίζει διαρκές και το αδίκημα της μη έκδοσης αποδείξεων από καταστήματα, διευρύνοντας το όριο του αυτοφώρου για τη σύλληψη των παραβατών.
πηγή: Μακεδονία της Κυριακής, directNEWS.gr

Must red-read

Ακαταδίωκτο δημοσίων υπαλλήλων και μελών Δικηγορικών Συλλόγων

  27/2023 ΑΠ (Α` ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Αστικώς ανεύθυνο δημοσίων υπαλλήλων. Περιλαμβάνει και την ευθύνη αυτών από προσβολές της προσωπικότ...